poezja Agaty Grochowskiej
Miałam burą sukienkę w kolorze ostrego jak ołówek grafitu białe kwiaty zastępowały koronki i misterne ściegi to nawet dziwne że ktoś zechciał uchwycić moje zakłopotanie które zdradzały czarne perły na tle chropowatej szarości jak widać zwyczajność […]
patrzysz na port – film z życia miasta prawie niemy przerywany tylko pluskiem zagubionych wioseł widzisz słońce o przekrwionych dopiero co otwartych oczach zapatrzonych w dalekie kikuty miejskiej egzystencji kilka czarnych postaci zagubionych w falach spogląda na powieki […]
znajduje się w drzwiach pomalowanych białą farbą która trochę schodzi ciemnobrązowa nieduża pod nią otwór bez klucza okaleczona od ciągłego dotyku przesmyk spinający dwa światy zbyt często rozrywane trzaśnięciem drzwi
były jak kamienie małe duże okrągłe cierniste czasem rzucaliśmy je tak od niechcenia bardziej niedbale niż morze rodzące bursztyn czasem z precyzją układaliśmy jeden na drugim byliśmy tacy ostrożni nie chcieliśmy wieży babel byliśmy tacy […]
Innym razem włożyłam sukienkę o barwie letniej morskiej fali jako dodatek – elegancki ziarnisty kapelusik może to dzięki niemu znikło zakłopotanie a pojawił się niezdefiniowany urok pewności siebie chyba chciałam się podobać … nie pytaj proszę, […]
na plaży szerokiej białej unosiły się jaskrawe parasole a na granicy dwóch światów morza i lądu powstawał mój zamek przy każdym ruchu fal od nowa okienka wieżyczki mury obiektywnie zabawa w syzyfa lepiej wbić w piasek mandarynkowy parasol po co […]
można między nawiasem torów iść bez końca z daleka obserwować bryłę klifu kartonowo puste miasta bezwymiarową ścianę morza by się ukształtować wypaść z utartych kolein trzeba mieć odwagę bo można dojść do celu przezroczystym i nie zostawić […]
to było mocne obraz bez upiększeń trochę jak rozcinanie kości w krzyczącej krwią rzeźni otworzyłeś się rozciąłeś na pół bym mogła cię poznać całego bałeś się że się ubrudzę odwrócę wzrok odejdę z obrzydzeniem a ja włożyłam rękę w te […]
1. mogę nie mieć szafy ubrania trzymać w pudle albo na sobie mogę nie mieć biurka zrzucić rzeczy na podłogę niżej nie spadną mogę nie mieć lampy pracować tylko za dnia najlepiej latem ale nie mogę […]
byłam murem wysokim ceglanym trwałam w uścisku ciężkiego podłoża i błahego nieba a ty byłeś bluszczem cydrową zielenią oplatałeś mnie życiem prawdziwym a nie ściśniętym przypartym do muru łzawiącym trwaniem delikatnie zapuszczałeś korzenie rozwijałeś pędy […]