poezja Agaty Grochowskiej
mówiłeś że mam delikatne dłonie może to prawda cały czas dźwigam ciebie i mnie bezdotykowo sterylnie wiem że muszę przestrzegać procedur zbytnie zbliżenie jest zabronione skutkowałoby zarażeniem całego organizmu wiem to niemożliwe żebyś spracował […]
marzę by ta pościel była taka jak kiedyś niewinna jak dziecko które się nią okryło by jej miękkość przypominała tylko lekką kołysankę a nie szept by jej ciepło było kłębkiem piór a nie myśli by jej […]
biała zdaje się że krucha oblana gorącym woskiem który miarowo wydostaje się spod niknącego w płomieniu knota jaśnieje pośród mroku odbija rudawe cegły opasające centrum ciszy próbuję zbliżyć się do niej – świecy na drewnianym kandelabrze ona […]
przecież jesteś gdy nastaje dzień a ja powoli wyciągam dłoń by poczuć każdy budzący się nerw – ożywczy pęd mojego ciała jesteś gdy nieśmiało się zielenię gdy wytrwale dojrzewam gdy owocuję – choć często tak marnie jesteś […]
na początku kiedy idziesz przez lekko zieleniący się las domagasz się wyraźnych śladów obok siebie chcesz ich szukać być znajdywanym znów się gubić i wracać potem zaczynasz marzyć leżysz wśród kwiatów oplatają cię nie tylko promienie słońca ale też […]
kiedyś danse macabre dziś taniec z samotnością paradoks bo taniec wymaga bliskości ale przecież samotność jest ciągłym doświadczaniem siebie bez upiększeń jest ciągłą obecnością samego siebie obnażonego z tego kim się jest dla innych jest momentem […]
nie mów mi o racjonalności i tak nie uwierzę najbardziej boli pustka a przecież jej nie ma najbardziej boli przeszłość a przecież przeminęła najbardziej boli bliskość choć była jak ciepły deszcz i wspomnienia które są jak […]
ktoś powie idź powoli pewnym krokiem drogą najszerszą dokładnie ubitą przygotuj się dobrze weź wygodne buty coś na deszcz pamiętaj nie rozmawiaj z nieznajomymi nie trać szlaku z oczu po co ci wąchać rosę o wschodzie […]